No products in the cart.
Geçmiş ayların birinde tahminimce Ekim’de. Hayatımın altının üstüne geldiği bir gece. Kapının önünde buldum kendimi, öylece…
Ne hissettiğimi ne yaşadığımı yazamam ama hiç günahım yokken aç kaldığımı, bir kaldırım taşında oturup “geçecek” diye kendi omzumu sıvazladığımı, uykusuz kaldığım geceleri, soğuktan hastalanıp otuz sekiz derece ateşle geçirdiğim günleri, bir haftada verdiğim 5 kiloyu, kabusları unutamam.
Tüm bunlar insana kocaman bir iç çektirip ekrana dolu gözlerle baktırıyor o yüzden ben size çok daha güzel şeylerden bahsedeceğim. Ödeyemediğim fatura yüzünden kesilen elektriğim o dönem yaşadığım karanlığın temsiliydi bence. Gece bir mumun başında otururken “Neden kendi ışığını kendin yakmıyorsun?” diyerek başladığım yolculukta sabah uyanıp evimdeki koltuğumu sattım. Sosyal medyadan hikayemi paylaştım. Tabii ki de her şey normale dönemezdi. Baktım koltuk sadece bu yolun kapısını açtı ve dahası lazım, ben de hayalini kurduğum başka bir şeyden vazgeçmek zorunda kaldım. Kemanımı sattım, “kemanımı satmak zorunda kaldım.” Elimde avcumda ve hayalimde ne varsa başkalarıyla buluşturmak için çalışmaya başladım.
Tüm bunların neresinde güzel şeyler diyecek olursanız; ben yapayalnız ve onca acının içinde hiç pes etmedim. Onlarca insandan bir sürü hikaye dinledim, benim hikayemle atılan adımları gördüm. Ben yerin dibinden bulutların üstüne çıktım! O bahsettiğim kaldırım taşından aylar sonra topuklu ayakkabılarımla hedeflediğim şeylerin üzerini bir bir çizerken geçtim. Kendi için bir şeyler yapmak için çabalayan kadınların yoluna ışık, benim gibi savaşmadan yaşamak ne bilmeyen kadınların elinden tutacak bir marka yarattım. Ve her yeni gün kurduğum bu hayale yeni yıldızlar ekleyerek devam edeceğim dokunabildiğim her kalbe dokunana kadar…
Hikayelerimizle var olduğumuz bu evrene küçük bir mesajım var:
“beni karanlıkta bırakan o geceye minnetle…”
Dilerim benim kendim için yaktığım ışık sizin hayatlarınızda da bir şeyleri aydınlatır.
